Dekret heroiczności

„Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany”
(Rz 5,5).

Miłość Boża zakiełkowała obficie w sercu Matki Kolumby Białeckiej, która od dzieciństwa nie szukała samej siebie, ale raczej chwały Jezusa Chrystusa i dobra bliźniego, które ukochała w najwyższym stopniu i z wyjątkowym pragnieniem oddania siebie.

Sługa Boża urodziła się 23 sierpnia 1838 r. w miejscowości Jaśniszcze, na terenie Archidiecezji lwowskiej obrządku łacińskiego, z należących do szlachty rodziców Franciszka Białeckiego i Ernestyny Radziejowskiej, którzy dzieciom przekazali wiarę. Następnego dnia, w czasie chrztu, dano jej imiona: Róża Filipina Filomena. W roku zaś 1846 przyjęła po raz pierwszy Pokarm Eucharystyczny. Mając dwanaście lat, otrzymała sakrament Bierzmowania i złożyła prywatny ślub wstąpienia do klasztoru. Studia odbyła
w kolegium Sióstr Najświętszego Serca, gdzie była członkinią Córek Maryi i Bractwa Najświętszego Różańca. Mimo sprzeciwu i niechęci ojca, postanowiła ofiarować się Bogu. Zatem w r. 1857, za radą
o. Wincentego Jandel’a O.P., przełożonego generalnego, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Trzeciego Zakonu Regularnego i Nauczającego św. Dominika w Nancy we Francji, mając jednak ciągle na celu założenie Zgromadzenia w Polsce. Sługa Boża, nosząca od r. 1859 imiona Marii Kolumby, złożyła śluby czasowe
i wróciła do Polski. Tu w 1860 r. przyjęła propozycję księdza Juliana Leszczyńskiego, który ją zachęcał, aby nowe zgromadzenie zakonne otworzyła w miejscowości Wielowieś, koło Sandomierza, na terenie Diecezji Przemyskiej obrządku łacińskiego. Po złożeniu ślubów wieczystych w Nancy 1 kwietnia 1861, wróciła do Polski, by założyć Zgromadzenie Sióstr Trzeciego Zakonu św. Dominika, które związane byłoby jednak ze Zgromadzeniem francuskim jedynie więzią duchową.

Dnia 30 maja tego samego roku Sługa Boża, wraz z dwiema towarzyszkami, rozpoczęła
w miejscowości Wielowieś swoją misję Założycielki. Jako pierwsza, razem z towarzyszkami, poświęcała się służbie chorym wieśniakom, zarówno tym przebywającym w swoich domach, jak też tym, którzy przychodzili do klasztoru. Wkrótce potem zaczęła katechizować dzieci, młodzież i dorosłych, jak też nauczać w szkole parafialnej. Dzięki otrzymywanym darom, jak też ludziom, którzy szybko zaczęli doceniać działalność Sióstr, budowano nowy klasztor. Dnia 8 sierpnia 1861 r. otworzyła nowicjat. W 1868 r. otrzymała zatwierdzenie diecezjalne Zgromadzenia, zaś w 1885 r. Dekret Pochwalny ze strony Stolicy Świętej.

Roztropnie i gorliwie działała na rzecz Zgromadzenia, które założyła w celu ewangelizowania i pomocy ludziom najniższego stanu, umacniając je i rozwijając. Troszczyła się pilnie o formację Sióstr, aby dojrzewały w wierze, znosiły niewygody, były gorliwe w posłudze apostolskiej i pełne zapału w życiu duchowym. Na krótko przed śmiercią napominała je, aby odznaczały się bezinteresownością i miłością służąc biednym oraz doskonaliły się w pokorze, miłości, posłuszeństwie, modlitwie i milczeniu. Wychowywała swoje duchowe córki słowem, a przede wszystkim zaś świadectwem świętego życia. To, czego uczyła, sama wykonywała i jako wierna uczennica Chrystusa wybrała drogę Ewangelii, rozwijając pilnie, wytrwale oraz radośnie cnoty chrześcijańskie.

Oświecana nieustannie światłem wiary, nadziei i miłości, traktowała wolę Bożą i dobro bliźniego jako najwyższe dobro. Umacniana także ufnością w Bożą Opatrzność, znosiła utrapienia, zazdrość i przeciwności oraz przyjmowała trudności jako środek oczyszczający duszę. Sprawiedliwa i wolna wobec Boga i ludzi, gardziła zaszczytami ziemskimi, była przykładem posłuszeństwa, czystości i ubóstwa. Swoje zjednoczenie z Bogiem, jak i apostolat, karmiła modlitwą i gorliwą pobożnością eucharystyczną, którą chciała przekazać Zgromadzeniu. Eucharystia bowiem była dla niej szczytem życia duchowego i jej rozkoszą. Owocnie uczestniczyła w Najświętszej Ofierze, odżywiając się Słowem Bożym i Ciałem Chrystusa; długie godziny przebywała przed Najświętszym Sakramentem i adorowała go do późna w nocy. Odznaczała się szczególną pobożnością wobec Bożej Rodzicielki, którą uważała za Mistrzynię w podążaniu za Chrystusem. Bardzo miłowała modlitwę różańcową. Umierając tymi słowami pouczała Siostry: „Miejcie nabożeństwo tkliwe, dziecięce do Matki Najświętszej - to Opiekunka nasza szczególniejsza. Niech to Zgromadzenie odznacza się tym podwójnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu i do Matki Najświętszej.”. Z tych pobożnych praktyk czerpała ufność, pokój i męstwo, zarówno w pomyślności, jak i przeciwnościach, w zdrowiu i chorobach, które cierpliwie znosiła. Z Boża pomocą dotarła do końca swoich dni, wypełniając wszystkie sobie powierzone obowiązki. Pan powołał ją do siebie w dniu 18 marca 1887 r., we wigilię uroczystości św. Józefa. Zgodnie z jej prośbą została pochowana w ogrodzie klasztornym, za kaplicą , blisko Tabernakulum.

Sława świętości, która towarzyszyła Słudze Bożej za życia, trwała po jej śmierci. Dlatego Arcybiskup Przemyski obrządku łacińskiego przeprowadził proces diecezjalny w latach 1988-1989. Jego moc prawna została potwierdzona przez tę naszą Dykasterię dekretem wydanym 14 lutego 1992 r. Po sporządzeniu pozycji, rozpatrzono według norm, czy Sługa Boża osiągnęła cnoty w stopniu heroicznym. Dnia 28 września 2004 r. odbył się, z pozytywnym rezultatem, Kongres Specjalny Konsultorów Teologów. Dostojni Kardynałowie i Biskupi, w czasie Sesji Zwyczajnej dnia 14 grudnia tego samego roku, po przedłożeniu sprawy przez Ks. Arcybiskupa Piotra Jerzego Nesti C.P., zasłużonego Arcybiskupa Camerino – San Severino Marche w Prowincji Piceno, uznali, że Sługa Boża osiągnęła stopień heroiczny cnót teologicznych i związanych z nimi cnót kardynalnych.

Po sporządzeniu przez niżej podpisanego Kardynała Prefekta dokładnej relacji dla Ojca Świętego Jana Pawła II, Jego Świątobliwość, przyjmując i uznając za ważne vota Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, polecił, aby został sporządzony Dekret o heroicznych cnotach Sługi Bożej.

Gdy dokonano tego zgodnie z przepisami prawa, Ojciec Święty wezwał do siebie niżej podpisanego Kardynała Prefekta oraz Ponensa sprawy i mnie, Sekretarza Kongregacji, jak też innych wzywanych zgodnie ze zwyczajem i w ich obecności uroczyście oświadczył, że gdy chodzi o rozpatrywaną sprawę i jej cel, to Sługa Boża Maria Kolumba Białecka (w świecie: Róża Filipina), Założycielka Zgromadzenia Sióstr Trzeciego Zakonu św. Dominika, praktykowała w stopniu heroicznym cnoty teologiczne wiary, nadziei i miłości Boga i bliźniego, jak też związane z nimi cnoty kardynalne: roztropności, sprawiedliwości, wstrzemięźliwości i męstwa.

Ojciec Święty polecił opublikować ten Dekret i umieścić go w aktach Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

Wydano w Rzymie, dnia 20 grudnia 2004 roku