Błogosławiony Jordan z Saksonii

Jordan urodził się około 1190 roku w szlachetnym rodzie Eberstein w niemieckiej Saksonii. Jako syn elity saksońskiej otrzymał solidne wykształcenie. Początkowo studiował w swojej ojczyźnie. Dalszą edukację kontynuował w Paryżu. Tutaj – zgodnie z zachowanymi przekazami – starał się nie tylko dbać o rozwój swojego umysłu, ale także o wzrost duchowy. Jako środek do tego wyznaczył sobie troskę o ubogich i dzielenie się z nimi swoim skromnym, studenckim majątkiem. Dobrze obrazuje to jedna z legend dominikańskich, zgodnie z którą, gdy pewnego dnia Jordan szedł modlić się do katedry Notre Dame, zaczepił go żebrak, prosząc o wsparcie. Nasz student nie miał akurat przy sobie mieszka z monetami, ale nie był w stanie przejść koło tej prośby obojętnie. Niewiele myśląc zdjął bogato zdobiony pas, który zgodnie z ówczesną modą miał przypięty dookoła bioder i podarował biedakowi. Kiedy uspokojony wewnętrznie przekroczył próg świątyni i podniósł oczy w kierunku ogromnego krucyfiksu, ku swojemu zdumieniu spostrzegł, że jego pas jest owinięty wokół bioder Chrystusa. W 1220 roku pod wpływem kazań bł. Reginalda wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego. Wraz z Jordanem biały habit przyjął także jego przyjaciel, Henryk z Kolonii W Zakonie Jordan szybko dał się poznać jako mąż uczony i pobożny. Z tego powodu po śmierci św. Dominika został przez kapitułę generalną wybrany jego następcą. Z troską kontynuował dzieło świętego Założyciela. Za jego rządów Zakon wzrastał duchowo i rozrastał się liczebnie. Trzeba przyznać, że przyczyniły się do tego płomienne kazania Jordana. Ocenia się, że pod wpływem głoszonego przez niego słowa Bożego do Zakonu wstąpiło około 1000 młodzieńców. Tę właśnie sytuację przedstawia wizerunek błogosławionego zamieszczony w obramowaniu Dokumentu Agregacji. Jordan pozostawił po sobie niemałą spuściznę literacką, która stanowi nieocenione źródło poznania początków Są to m.in listy do bł. Diany z Andalo, pierwszy żywot św. Dominika, czy Libellus de principiis Ordinis Praedicatorum. Jordan wiele podróżował wizytując kolejne prowincje Zakonu. 13 lutego 1237 roku utonął w morzu, wracając z odwiedzin u braci apostołujących w Ziemi Świętej. Beatyfikował go Leon XII w maju 1826 roku.


W górę