Święty Jacek

Św. Jacek Odrowąż urodził się w Kamieniu, na Śląsku, około 1185 roku. Gruntowne wykształcenie odebrał w czasie studiów teologicznych i prawniczych na najlepszych ówcześnie uniwersytetach w Paryżu i Bolonii. Po otrzymaniu święceń kapłańskich objął urząd kanonika Kapituły Krakowskiej. Wraz z biskupem Iwo Odrowążem oraz bł. Czesławem udał się z pielgrzymką do Rzymu. Tam poznał św. Dominika. Biskup Iwo prosił o przysłanie braci kaznodziejów do Krakowa. Dominik postawił jeden warunek: bracia muszą pochodzić z Polski. Misji tej podjęli się, będący pod wrażeniem świętości życia Założyciela Zakonu, Jacek, Czesław i ich towarzysz Herman Niemiec. Po złożeniu profesji zakonnej nowi bracia powrócili do ojczyzny. Chcąc jak najszybciej rozprzestrzenić Zakon na ziemiach polskich, postanowili się rozdzielić. Czesław i Herman udali się w kierunku Śląska i Czech, Jacek natomiast rozpoczął ewangelizację północnych i wschodnich terenów rozbitego na dzielnice Królestwa. W czasie jego pobytu w Kijowie, miasto zostało otoczone przez Tatarów. Gdy zagrożenie ze strony wroga było coraz bliżej, Jacek odprawiał Mszę świętą. Kiedy usłyszał że miasto jest już pladrowane, podbiegł do tabernakulum i wyjął z niego Najświętszy Sakrament. Zgodnie z legendarnym przekazem, gdy wychodził z kościoła usłyszał głos Matki Bożej, która pytała go, czy zamierza Ją zostawić na pastwę Tatarów. Jacek z żalem spojrzał na figurę Maryi stojącą w jednej z naw kościoła i próbując się usprawiedliwić, stwierdził, że posąg jest zbyt ciężki i że nie zdoła go udźwignąć. Maryja poleciła mu zaufać i gdy Jacek podszedł do figury i uniósł ją w górę, okazała się lekka jak piórko. Następnie nie tracąc ani chwili wybiegł za mury miejskie. Za nim podążyli jego współbracia. Kiedy doszedł do Dniepru, przekroczył go idąc po powierzchni rzeki i trzymając w ręku Najświętszy Sakrament i figurę Maryi. Bracia Jacka przeprawili się przez Dniepr płynąc na swoich kapach. Św Jacek, nazywany też Apostołem Północy, dokonał ziemskiego życia 15 sierpnia 1257 roku w Krakowie. W poczet błogosławionych zaliczony został 11 lutego 1527 roku bullą Klemensa VII. Kanonizacji dokonał Klemens VIII w dniu 17 kwietnia 1594 roku.

W górę