Święty Jan Dominici

Urodził się w 1355 roku we Florencji. Jego ojciec, Piotr, był rzemieślnikiem. W 1374 roku Jan przyjął dominikański habit i rozpoczął formację w klasztorze Sancta Mariae Novellae. Szybko okazało się, że jest obdarzony wieloma talentami, co nie przeszkadza mu w rozwijaniu, w wysokim stopniu, świętości życia. W Zakonie był odpowiedzialny za przeprowadzane dzieło odnowy, o czym świadczy mianowanie go w 1396 roku wikariuszem generalnym konwentów obserwanckich Zakonu Kaznodziejskiego. Był założycielem klasztoru w Fiesole w pobliżu Florencji. Jan przejawiał również bardzo aktywny udział w działaniach na rzecz zniesienia schizmy, która podzieliła Kościół Zachodni na obediencję rzymską i obediencję awiniońską. W 1408 roku został mianowany przez papieża rzymskiego, Grzegorza XII, biskupem Raguzy. Jednocześnie otrzymał godność kardynała. Zdecydowanie bronił papieża. Szansę na zażegnanie niszczącego Kościół konfliktu dostrzegł w zwołanym w 1414 roku soborze w Konstancji. Tam, uciekając się do podstępu, skłonił antypapieża Jana XXIII do złożenia urzędu. Wcześniej, o czym nie wiedział papież awinioński, podobną decyzję podjął prawowity następca świętego Piotra. Wskutek tych działań możliwy był wybór wspólnego dla obu stron Wikariusza Chrystusa. O dużym szacunku bł. Jana Dominici do sprawowanego przez siebie urzędu świadczy fakt, że w momencie, kiedy ogłoszona została abdykacja Grzegorza XII, on również oświadczył, że rezygnuje z piastowanej godności. Wobec sprzeciwu ojców soborowych zmienił jednak decyzję i ponownie przyjął kapelusz kardynalski. Na prośbę cesarza Zygmunta, został mianowany legatem papieskim dla Czech i Węgier. Wyruszył tam 16 lipca 1418 roku. Jego zadaniem była walka z rozszerzającą się herezją zapoczątkowaną przez Jana Husa.. W czasie pobytu w Budzie zachorował i zaopatrzony Sakramentami zmarł 10 lipca 1419 roku. Do chwały ołtarzy wyniósł go 9 kwietnia 1832 roku papież Grzegorz XVI.