Święty Dominik

Święty Dominik urodził się około 1170 roku w hiszpańskiej miejscowości Caleruega. Jego rodzicami byli Feliks de Guzman i bł. Joanna d’Aza. Młody szlachcic początkowo pobierał naukę u brata swojej matki, arcybiskupa Gumiel d’Izan. Następnie, mając 14 lat, udał się do Palencji, gdzie na tamtejszym uniwersytecie pogłębiał swoją wiedzę w dziedzinie retoryki, teologii i filozofii. Około 1195 roku przyjął święcenia kapłańskie i wstąpił do wspólnoty kanoników regularnych w Osmie. Już w czasie studiów wykazywał dużą wrażliwość na ludzką biedę. Świadczy o tym pomoc udzielona przez Dominika potrzebującym w czasie klęski głodu, jaka nawiedziła Palencję w 1191 roku. Chcąc zapewnić wyżywienie jak największej liczbie potrzebujących, młody student sprzedał swoje książki. Za jego przykładem poszła także część profesorów i innych studentów. Wielkość Dominikowego gestu podkreśla fakt, że w tamtym czasie książki były trudno dostępne i bardzo drogie. Okazja do dalszego okazywania współczucia innym ludziom nadarzyła się w 1203 roku. Wtedy Dominik wraz z biskupem Diego udali się jako posłowie hiszpańscy do Danii. W drodze powrotnej odwiedzili Rzym i próbowali zrealizować pomysł, który zajmował ich głowy i serca od pewnego czasu. Poprosili papieża o zgodę na udanie się z misją do pogańskich Kumanów. Ojciec Święty odmówił, natomiast wskazał im jako miejsce pracy Południową Francję. Od kilkudziesięciu lat szerzyła się na tym terenie herezja albigensów. W 1206 roku Dominik założył w Prouille klasztor, w którym zgromadził kobiety nawrócone dzięki jego nauczaniu. Modlitwa sióstr miała zapewnić konieczną pomoc łaski Ducha Świętego dla braci, którzy gromadząc się coraz liczniej wokół Dominika, głosili rzeszom słowo Boże. Widząc, że jego praca przynosi owoce, Dominik zdecydował się poprosić o możliwość fundacji nowego zakonu. Pierwszą próbę podjął w 1215 roku. Papież Innocenty III prośbę jednak odrzucił. Zgodnie z legendą po tej decyzji wikariusz Chrystusa miał we śnie zobaczyć Dominika podtrzymującego na swoich ramionach walący się Kościół. Poruszony wizją wycofał swój sprzeciw, jednakże nie zdążył wydać bulli zatwierdzającej nowy zakon. Uczynił to dopiero jego następca, Honoriusz III, 22 grudnia 1216 roku. W tym samym roku Dominik został mianowany Teologiem Domu Papieskiego. Zmarł 6 sierpnia 1221 roku w Bolonii. Został kanonizowany 3 lipca 1234 roku przez Grzegorza IX.

Kontynuacja dzieła św. Dominika zależała od starań jego następców, duchowych synów i córek. Tym, co bez wątpienia łączy wszystkich członków rodziny dominikańskiej jest troska o zbawienie dusz. Działalność apostolska poszczególnych zakonników uzależniona była jednak od czasu i miejsca, w jakim żyli. Dzięki gorliwości, poświęceniu i rozmodleniu wielu z nich, po śmierci, zgodnie z kolejnymi aktami kanonizacji dokonywanymi przez Kościół, znalazło miejsce pod płaszczem Maryi.